Cimaung

          Baheulana di lembur Cimaung téh hésé pisan meunangkeun cai. Aya sumber cai ngan aya hiji nyaéta diwahangan. Ngan euweuh hiji jalma anu wani ka éta wahangan. Sangkan maranéhna butuh pisan cai. Nya pantés teu aya anu wani ogé da diwahangan éta téh loba pisan maung.

            Kacaritakeun keur éta aya hiji jalma, anu kacida pisan butuh kana cai manéhna ngawanikeun pikeun kawahangan anu loba maung téa pikeun nyokot pangabutuhna. Pas manehna nepi ka éta wahangan, maéhna manggihan hiji maung anu katindihan ku tatangkalan, tuluy ku éta jalma ditulungan éta maung téh. Ari singhoréng éta maung téh bisa ngomong jiga jalma. Éta maung téh lain samaung-maungna. Tuluy éta maung téh ngomong ka si jalma.

            “kaula , hatur nuhun ka anjeun . pék ayeuna anjeun haying naon ti kaula ?” Ceuk si maung.

            Rewas kacida éta jalma ngadéngé éta maung bisa ngomong.

            “kaula mah moal menta nanaon ka anjeun . ngan kami mah hayang kabéh maung anu aya didiyeu kudu mijah ka temapat lain. Kusabab iyeu cai anu aya di wahangan dipikabutuh pisan ku masarakat didiyeu, da masarakat na gé sieuneun atuh lamun arék nyokot cai kawahanga iyeu da ningali loba maung na.” Ceuk éta jalma.

            “Nya kaula, bakalan mijah ka témpat anu lain.”Ceuk eta maung.

            Saéngges éta s maung ngucapkeun janji , tuluy éta maung téh marijah ti éta wahangan. Duka mijah kamana. Nepi ka ayeuna tah lémbur nelah ku lémbur cimaung.